Tadek Marcewicz

Czerwiec 2012

W ciasnym korytarzu stało kilkoro dwudziestolatków rozmawiając na temat planów na wakacje. Parę osób znalazło już pracę, kilka nie zamierzało jej w ogóle podejmować, a bawić się nad morzem, w górach, najczęściej jednak za granicą. Gwar ich rozmów i dźwięki śmiechów wypełniał ciasną przestrzeń między gabinetami doktorów i profesorów. Oczekiwali na wyniki ostatniego egzaminu, mając nadzieję, że przynajmniej tego jednego nie będą musieli poprawiać we wrześniu. Byli też tacy, którzy pewni siebie żartowali sobie ze słabszych, lub po prostu mniej pracowitych kolegów, mając już wszystko zaliczone i czekając na możliwość złożenia wniosków o stypendium w październiku.

            Kiedy na korytarz wszedł podstarzały mężczyzna z teczką w ręku, rozmowy ucichły. W drodze do gabinetu poprawił okulary na nosie i przygotował klucz. Odpowiadał cicho ‘dzień dobry’ na uprzejme powitania studentów zerkając tylko na każdego z nich. Otworzył drzwi i zniknął, zamykając je za sobą. Lubił trzymać studentów w niepewności i teraz też miał taki zamiar. Wyciągnął z teczki dzisiejszą gazetę i zaczął czytać co też znów wyrabiali na scenie politycznej. Zanim wyszedł po listę obecności, o której stworzenie prosił telefonicznie starostę, aby trzymać się danego słowa i przekazać wyniki tylko tym, którzy osobiście złożą na niej podpis, minęło dziesięć minut. Kolejne siedem upłynęło zanim włączył komputer i wydrukował nazwiska i oceny tych, którzy widnieli na leżącej na biurku kartce. Wyjął listę zaliczeń z drukarki i odłożył ją na bok. Sprawdził pocztę, odpisał na kilka listów i po dwudziestu minutach sięgnął papier, taśmę klejącą i wyszedł na korytarz, na którym studenci znów zajmowali się tworzeniem gwaru.

            -Proszę państwa, proszę o ciszę, inaczej nie otrzymacie wyników – powiedział tubalnym głosem i odczekał aż usta wszystkich młodych ludzi zamkną się i na korytarzu znów będzie idealna cisza. Kiedy tak się stało, przykleił listę zaliczeniową na drzwi swojego gabinetu razem z adnotacją, iż ci, których nazwiska się na niej znajdują, mogą przyjść po wpisy za dwa dni, a reszta powinna przygotować się lepiej na wrzesień.

            W budynku było chłodniej niż na dworze, gdzie powietrze kleiło się i zbierało się na kolejną w ostatnich dniach burzę. Chudy chłopak stał niedaleko grupy studentów z jego roku i obserwował ich z bezpiecznej odległości, czekając aż wszyscy sprawdzą wyniki i on będzie mógł spokojnie podejść do listy. Miał sporo czasu, nie spieszyło mu się w końcu tak jak im do domów. Trzymając dłonie w kieszeni, bawił się schowanym tam breloczkiem. Nosił go zawsze przy sobie, jak gdyby był jego talizmanem, chociaż nigdy nie wierzył w takie rzeczy.

            -Hej – usłyszał nagle głos za swoimi plecami. Obrócił się do jego właścicielki i uśmiechnął się lekko na jej widok. Niezbyt wysoka dziewczyna o idealnie zielonych oczach i ciemnych włosach opadających na wąskie ramiona trzymała w dłoniach kilka wiązanych teczek.

            -Cześć – burknął w odpowiedzi. Od kiedy w jego życiu zabrakło osoby dla której zmienił swoje życie i został na tym świecie bez rodziny, zamknął się w sobie i nie był już tak rozmowny.

            -Sprawdziłeś już wyniki? – Hania przeniosła wzrok z grupki studentów pod gabinetem Karłowicza z powrotem na chłopaka, który pokręcił tylko przecząco głową.

            -Czekam aż będzie tam trochę spokojniej – uśmiechnął się do niej. Dziewczyna skinęła lekko, przytakując ze zrozumieniem. – A Ty? Podpisałaś listę? Nie widziałem cię wcześniej.

            -Darek podpisał za mnie, ja załatwiałam jeszcze ostatnie laboratoria. Nauczył się już do perfekcji mojego podpisu – uśmiechnęła się lekko zerkając na przyjaciela. – Pójdę już do niego. Sprawdzę czy jesteś na liście, co?

            -Nie, dzięki, nie trzeba. Poczekam jeszcze chwilę.

            -I tak sprawdzę – uśmiechnęła się i ruszyła w stronę tłumku studentów. Radośnie cmoknęła w policzek i złapała za rękę dryblasa stojącego nieopodal. Był mniej więcej wzrostu Tadeusza, ale był dużo bardziej postawny.

            Hania pojawiła się nagle miesiąc po śmierci jego matki. Wcześniej widywał ją na wykładach i zajęciach, w końcu byli na jednym roku, ale nie odzywali się więcej niż tylko ‘cześć’ i grzecznościowe pytania ‘jak poszło na kolokwium?’. Kiedy przestał przychodzić na zajęcia, a wszyscy dowiedzieli się już co się stało, pojawiła się w drzwiach jego akademikowego pokoju z kilkoma kanapkami w torbie. Pomogła mu się wykaraskać z załamania i nagle okazało się, że wiele ich łączy. Z jej pomocą nadrobił zaległości, a w podzięce zabrał ją na kilka koncertów. Kiedy zorientował się, że chciałby być dla niej więcej niż tylko przyjacielem, kilka dni później mieli iść na kolejny koncert. Coś mu jednak wypadło, nie pamiętał już dokładnie co, jakaś błahostka, więc dziewczyna poszła ze swoją przyjaciółką. Poczuł rozczarowanie, kiedy na następny dzień przyszła do niego podzielić się wrażeniami i okazało się, że poznała tam świetnego chłopaka, studenta medycyny, jak oni, tyle że z trzeciego roku. Starszy facet miał do zaoferowania więcej niż pierwszoroczny jeszcze wtedy Tadeusz – dużo większe doświadczenie z kobietami, znał lepiej miasto, był znacznie bardziej odpowiedzialny i to on mógł pomagać jej w nauce, nie na odwrót. Darek nie czekał – zrobił z Hani swoją dziewczynę w przeciągu tygodnia i zagarnął ją dla siebie. Spotkania z Tadeuszem nie były już dla niej tak atrakcyjne i widywała się z nim tylko od czasu do czasu, kiedy Darek musiał uczyć się do kolokwium lub wyjeżdżał do domu.

            Chłopak pogodził się z tym i teraz, dwa miesiące później, patrząc na nich czuł jedynie lekki żal. Był jednak odrobinę wdzięczny, że Hania pojawiła się w jego życiu i dalej mógł kontynuować naukę, dlatego skupił się na tym. Egzaminy w drugim semestrze nie poszły mu jednak tak dobrze jak w pierwszym i na stypendium naukowe na kolejne pół roku miał nikłe szanse. Dostawał stypendium socjalne jako, że nie miał żadnych przychodów, ale zdecydował się na wakacyjną pracę. Nie z chęci dodatkowej gotówki, ale dlatego że nie miał lepszego pomysłu co mógłby robić przez trzy miesiące. Odbył już pierwszą rozmowę kwalifikacyjną, a na kolejne był umówiony w tym tygodniu. Złożył CV w różnych miejscach – obojętne mu było czy będzie kelnerem, sprzedawcą czy recepcjonistą, żeby tylko mieć zajęcie na wakacje.

            Zapatrzony znów w okno chłopak nie zauważył, kiedy Hania znalazła się z powrotem przy jego boku. Dopiero dźwięk jej głosu wyrwał go z zamyślenia.

            -Słucham? – spytał prosząc o powtórzenie.

            -Zdałeś – brunetka uśmiechała się do niego szeroko – Ja też. – dodała – Nie chcesz wieczorem iść oblać skończonej sesji? – spytała po chwili zastanowienia.

            -Nie, dzięki, nie dzisiaj – odparł odwzajemniając uśmiech.

            -To będę cię o to nękać – powiedziała ze śmiechem w głosie i pożegnała się.

            Tadeusz spojrzał za dziewczyną i w końcu sam ruszył ku wyjściu. Na uczelni do września będzie musiał się pojawić tylko raz, a teraz może przestać myśleć o zaliczeniach i egzaminach.

Tadeusz Marcewicz

Od października student trzeciego roku medycyny, urodzony 7 czerwca 1992.

Chłopak skromny i pracowity. Raczej zamknięty w sobie, zdecydowanie nie typ imprezowy, już nie. W ostatnich trzech latach przeszedł sporo w życiu osobistym i raczej nie chce o tym rozmawiać z pierwszą napotkaną osobą. W ostatnim roku jednak stał się dużo bardziej towarzyski, ale jednocześnie zamknięty w sobie. Nerwowy jeśli ktoś porusza temat jego rodziny. Zdarza mu się być porywczym. Wysoki, chudy, jednym słowem dryblas. Brunet z rozwianą czupryną. Zazwyczaj chodzi w koszulach lub koszulkach i dżinsach, a na nogach ma najzwyklejsze trampki za dychę. Utrzymuje się ze stypendium socjalnego i kończącego się stypendium naukowego, a w czasie wakacji dorabia jako barman w barze Bulwar na plaży. 

Mieszka w DS3, w pokoju numer 214.

[Cześć, cześć. Ktoś chętny na jakiś wątek?]