Zosia Chmura

Zosia Chmura

urodzona 1 sierpnia 1992 roku, od października studentka trzeciego roku filologii romańskiej, mieszka w bloku wraz z ojcem i dwójką młodszych braci - szesnastoletnim Jankiem i siedmioletnim Łukaszem. Dorabia jak może, w te wakacje w barze na plaży. Nos w książce, słuchawki w uszach. Miłośniczka kina i teatru. Wielbicielka Matki Natury. Drobna, zwiewna, wycofana. Melancholijne, zielone oczy, zimne, drżące dłonie, wieczne zamyślenie i rumieniec.

Sierpień, 2007.
Zawsze byłam płaczliwa. Wszystko brałam do siebie, wszystkim się przejmowałam, wszystko mnie wzruszało. Płakałam na filmach, książkach, przy muzyce, chorych dzieciach, i nie tylko dzieciach, kiedyś nawet rozpłakałam się w galerii sztuki. W sumie, niewiele się zmieniło i pewnie nigdy nie zmieni. Jak widać, nietrudno doprowadzić mnie do łez. Moje łzy nie są więc niczym imponującym. Tym dziwniejsze, że prawie nie płakałam po śmierci mamy. Nie to, że zgrywałam twardzielkę, ale nie byłam w stanie niczego z siebie wycisnąć. Miałam wrażenie, że i wszelakie słowa, i płacz to za mało, by wyrazić to, co czułam. To nie był smutek, to nie był ból, ani rozpacz. Pustka. Okropna, uciążliwa pustka, której chyba nigdy się nie pozbędę. Najwyżej ją zagłuszę. Bo czy można wypełnić pustkę po matce?

Maj, 2008.
Nie wierzę, że to już rok. Wciąż mam wrażenie, że to wczoraj ten smutny, poważny policjant pojawił się w naszym mieszkaniu. Wszyscy jakoś sobie radzimy. Tata nawet nie pracował tak dużo. Było przez to ciężej finansowo, ale lżej mentalnie, emocjonalnie. Potrzebowaliśmy siebie nawzajem. Starałam się wspierać ojca. Zatrudniłam się na weekendy w kwiaciarni. Trochę mnie sypiam, ale da się do tego przyzwyczaić. Mama nie byłaby zadowolona, gdybym opuściła się w nauce. A jest jeszcze dom, którym nikt, oprócz mnie, nie może się zająć. Jest mały Łukasz, dla którego jestem trochę mamą. No i Janek nie jest przecież jeszcze dużym chłopcem. Ale z dnia na dzień jest lepiej. Wszyscy sobie pomagamy. I, co najważniejsze, kochamy się.

Czerwiec, 2011.
Mama byłaby dumna z moich wyników w nauce. Moją maturą chwaliłaby się przed wszystkimi koleżankami. Obdzwoniłaby całą rodzinę. Byłaby dumna z tego, że pomagam tacie. Nie przynoszę do domu wiele, ale zawsze to kilka groszy więcej. Smakołyk dla Janka, czy zabawka Łukasza. Pękłaby z dumy, widząc, jak radzę sobie z prowadzeniem domu. Jest czysto, pachnąco. Nauczyłam się gotować. Tata ma zawsze wyprasowaną koszulę. Janek i Łukasz żyją zupełnie normalnie, rozwijają się jak wszyscy chłopcy. 
Nie byłaby jednak dumna z tego, jak ja żyję. Boję się ludzi. Mama zawsze mówiła strach jest normalny, ale trzeba go pokonywać. Ja nie potrafię. Boję się, że zaniedbam rodzinę, naukę. Nie chcę czuć pustki po kimś innym. Bo przecież ludzie zawsze odchodzą. Poza tym, są okrutni. A ja zupełnie nie umiem się z nimi obchodzić.

Grudzień, 2011.
Podobno w życiu każdego człowieka pojawia się w końcu ktoś, kto sprawia, że zechcesz zmienić rzeczy, których do tej pory nie chciałeś ruszać. Nigdy nie sądziłam, że przytrafi się to akurat mi. Po raz pierwszy w życiu czuję, że mogłabym być w pełni szczęśliwa, że nie zaniedbałabym niczego, a tylko pomogła samej sobie. Samotność jest taka uciążliwa.
Tylko dlaczego jestem takim tchórzem?