Michał Łagodziński

Asp. Michał Łagodziński
3 października 1975
wydział kryminalny


wiosna 2012
   Łagodziński wyszedł z sali klubowej i rozejrzał się po pozostałych radiowozach, do których wprowadzano kolejnych młodych ludzi zatrzymanych za posiadanie narkotyków. Nie mógł powiedzieć o całej akcji, że była udana, bo cel nie został osiągnięty - Kamiński odpowiedzialny za to wszystko był na wolności. Wyciągnął z kieszeni skórzanej kurtki papierosa i zapalił go zaciągając się uzależniającym smakiem dymu. Przymknął oczy wpatrując się w oświetloną pomarańczowym światłem latarni ulicę. Gdzie popełnił błąd, o czym zapomniał?
   -Panie aspirancie, Lipnicki jest już przytomny, przyznał, że ostrzegł Kamińskiego - nagle u jego boku pojawił się Głogowski ze spisanymi zeznaniami Bartka w ręku. Wziął od niego kartki i przejrzał je. Że też zaufał temu chłopakowi tak bezgranicznie... - I powiedział coś jeszcze. Tutaj - przerzucił strony dokumentu i wskazał palcem końcowy fragment.
   Wciągnąłem go do kuchni, za barem. Nikogo tam nie było, o tej porze kuchnia jest zamknięta. Powiedziałem mu, że współpracowałem z policją i powiedziałem im, że to on jest dilerem, a potem kazałem zwiewać. W drzwiach stanął ochroniarz klubu, na co Piotrek zareagował bardzo szybko - popchnął mnie na szafkę z naczyniami, a sam pobiegł do tylnych drzwi. Usłyszałem strzał, a potem straciłem przytomność, chyba coś spadło mi na głowę.
   Łagodziński wcisnął kartki Głogowskiemu wyrzucając peta i wszedł z powrotem do klubu. Minął kolegów zabezpieczających miejsce zdarzenia taśmami i wszedł do kuchni. Metalowy stół stał odsunięty od właściwej pozycji o kilka centymetrów, a oprócz tego, jedyne, co nie było na swoim miejscu, to metalowy regał po lewej, na którym powinny leżeć garnki teraz rozrzucone na podłodze między jednymi drzwiami, a kolejnymi - wyjściem na zewnątrz. Aspirant zapalił więcej światła i rozejrzał się po pomieszczeniu. Podszedł do drugich drzwi przechodząc nad naczyniami i obejrzał dokładnie podłogę obok nich. Nie znalazł śladów krwi, za to znalazł okruchy tynku. Podniósł się i spojrzał na ścianę na wysokości jego piersi. Zmrużył oczy zauważając pocisk tkwiący tuż obok framugi. Spojrzał jeszcze raz pod nogi. Albo Kamiński jest bardzo zwinny i ma dużo szczęścia, albo ochroniarz jest słabym strzelcem, pomyślał. Wyciągnął z kieszeni winylową rękawiczkę i założył ją. Ostrożnie otworzył drzwi i wyszedł na zewnątrz. Poprawił kurtkę, kiedy mroźne powietrze wtargnęło się pod nią. Przeszedł kilka kroków i kucnął znów szukając czegoś. Znalazł. Wziął do ręki metalową łuskę i przyjrzał się jej.
   -Kaliber dziewiątka - mruknął do siebie. Podniósł głowę i spojrzał do wylotu uliczki. Wstał i podszedł tam dokładnie obserwując płytki chodnikowe. Przy samym jej końcu zatrzymał się i znów kucnął. Wyciągnął z wewnętrznej kieszeni kurtki kilka patyczków i ostrożnie zebrał krople krwi. Schował materiał dowodowy do woreczka i podniósł się. Westchnął ciężko i wrócił do radiowozów.   -Zabezpieczcie uliczkę od kuchni i zbadajcie to - podał woreczek jednemu z podwładnych - Sprawdźcie pod kątem zgodności z krwią Kamińskiego - podszedł do swojego auta i wsiadając za kierownicę zawołał Głogowskiego - Wsiadaj - mruknął odpalając silnik. Wyciągnął telefon z kieszeni i rzucił w jego stronę, gdy ten już zamknął drzwi - Dzwoń na komendę. Niech przyślą faksem do akademika uniwersytetu w Wasliszkach nakaz przeszukania pokoju Kamińskiego.

Łagodziński jest typowym pracoholikiem. Wspólnie z poślubioną trzy lata temu Alicją wychowuje rocznego pierworodnego. Niestety po pierwszych miesiącach bycia niemal idealnym mężem i ojcem, powrócił do swojej pierwszej miłości i kochanki - do Komendy Głównej. Kocha i żonę i dziecko, jednak nie potrafi się nimi należycie opiekować. W jego mniemaniu zapewnia im wszystko czego potrzebują.